Floppy's, mascara en koffie

Gastanalyse van Hanneke Hendrix

Omdat ik ga verhuizen zocht ik de stapels boeken uit, die ik al verhuizing na verhuizing met me meesleep zonder ze tussendoor in te kijken. Ik vond in een oud toneelboek een lijstje notities uit de eerste van de schrijversopleiding in Utrecht, met achterop een boodschappenbriefje.
Ik moest kopen: Floppy's, mascara en koffie.
Ik vind dat een aardige samenvatting van mijn gehele tijd daar.

Vanaf 2005 studeerde ik aan de schrijversopleiding van de Utrechtse toneelschool. Achteraf bezien was het een heerlijke tijd. Er was wel al internet en zelfs al zoiets als Hyves, maar bijna niemand had nog een laptop, laat staan een smartphone, en dus hadden we een werklokaal met aftandse computers. Daar zat je naast elkaar, schouder aan schouder, te zwoegen aan het zoveelste toneelstuk dat je schreef voor de la, of, in het beste geval, voor iemand van de acteursopleiding waar je tijdens het roken vrienden mee was geworden. In dat lokaal stond een koffiezetapparaat. Ik weet nog dat iemand op een ochtend woest zich van het aanrecht omdraaide, een pak decafé omhoog hield en brulde: “WIE HEEFT DIT HIER IN GODSNAAM NEERGEZET!?”.
Niemand zei iets. We zijn er nooit achtergekomen.
De PC’s in het lokaal waren aftands. Zo aftands dat ze zelfs een lade voor zowel grote floppy’s als kleine floppy’s hadden. Ik weet dat, omdat ik een oeroude laptop had, waar geen internet op zat en waarmee je je werk alleen via de kleine harde floppy’s kon transporteren. Je kon die toen gewoon nog bij de HEMA kopen, gekleurde harde plaatjes in een doorzichtig doosje. Ik heb dat doosje bij de vorige verhuizing in 2012 pas weggegooid.

En de mascara spreekt voor zich. Ik dronk toen alleen maar koffie en at doorgaans niks, dus zelfs in een jutezak zag ik er nog goed uit.

Floppy's, mascara en koffie.
Ik vind dat een aardige samenvatting van mijn gehele tijd daar.